Het gebeurt niet vaak dat een band zelf met een goed idee komt voor een verhaal. Het Amsterdamse Godworst lonkte naar Opscene met een geheel verzorgde vakantie in Boedapest, inclusief optreden op een of ander groot festival. Helaas, alle koffers waren reeds gepakt. Mag het ook een onsje minder zijn? vroegen wij de band die natuurlijk gretig op ons voorstel inging. Vandaar dit reisverslag: Godworst in Boedapest, vastgelegd op de gevoelige plaat door DVESIGN. De begeleidende tekst is van Richard Rijkhart.

"Is this the common music in Holland?" was de verbaasde vraag. Peggy en Boots uit Perth, Australie hadden zoiets nog niet eerder gehoord. Ze waren op reis door Europa. Het Sziget festival, een zevendaags muziekfestijn op een eiland middenin Boedapest, was een van hun hoofddoelen. Drie jaar eerder waren ze er ook geweest en nu waren ze er voor de tweede keer. Precies op tijd om Godworst mee te beleven.

Negentien uur hadden we in de auto gezeten, voornamelijk 's-nachts, om uiteindelijk bijna verbrijzeld te worden onder de nietsontziende wielen van de Vespa-scooters van het organisatiecomite. Drie weken eerder was ons gevraagd of wij op de slotdag een set op het hoofdpodium wilden doen. Tussen grootheden als Chuck Berry, Stranglers, Clawfinger, Jeff Healey, enzovoort. Uiteraard hadden wij daar wel oren naar. Longsleeves werden bijbesteld, posters en CD's ingepakt. Pakken vol stickers en de welhaast legendarische sandwichborden bijelkaar gegraaid en in de auto gemikt. En klaar stonden wij: besnaard en onthaard, gereed voor avontuur.   We kwamen inderdaad aan op een gigantisch festival. Zeven podia, circa 100.000 mensen. Het kon niet op. Met als hoofdpodium een formaatje Pinkpop-plus. Dat was dus wel even schrikken en kicken. Party-time!
Het was duidelijk dat de Vespa zich de tering was geschrokken van de poster en de CD-hoes. Flinke promotie van haar kant zat er dus niet in. Reden om zelf alvast op de vooravond met een stickeractie te beginnen. De volgende dag zouden we het afmaken met de sandwichborden, nog meer stickers en (geheel nieuw!) de stempels met Godworst-logo. En natuurlijk een dijk van een set.

Woensdag 23 augustus, 15:15 uur. Terwijl een Hongaarse versie van BZN een hoop zoutloze troep het publiek inslingert, zijn we begonnen aan de laatste voorbereidingen. De stagecrew ziet het aan en schrikt zich het lazerus. De Vespa wordt erbij geroepen. Nog niet eerder hebben we die lui zo snel zijn verschijnen. "Zeg jongens, jullie gaan toch niet..." Na een geruststellend gebaar druipen ze met een god-zegene-de-greep-gebaar af. Dan: de set.

Zoals gewoonlijk reageert het publiek in eerste instantie enthousiast, waarna de gebruikelijke tweespalt volgt: de laaiend enthousiasten en de wezenloze open monden. Deze keer ongeveer in een fifty-fifty verhouding. Niet slecht! Ook de over en weer vliegende worsten deden het weer uitstekend. Het slotnummer ging er in als koek, de stageboys waren zwaar over de zeik. John Cale nog snel een poster en een CD in z'n maag gesplitst.

Kortom, alles was weer eens piekfijn verlopen. Restte alleen nog negentien uur snelweg.
 
 

Opscene
oct/nov 1995